Beyoğlu’nun göçmenleri

25 Ocak 2024 12:50

Günter Walfraff’ın ‘En Alttakiler’ kitabını yayımlandığı 1986 yılında okumuştum.

Alman araştırmacı gazeteci Günter Walfraff lens ve peruk takıp göçmen Türk işçisi kılığına girerek Almanya’da göçmen işçi olarak 2 yıl değişik işlerde çalıştı. Wallraff, Ali Levent Sinirlioğlu olarak, tanınmış firmalarda, çok ağır işleri, çok az saat ücreti ile yaptı. Alman iş arkadaşları tarafından ayrımcılığa uğradı, emniyet önlemleri alınmadan, sosyal haklardan mahrum olarak sigortasız çalışmak zorunda kaldı.

Tüm bu yaşadıklarını ‘En Alttakiler’ isimli kitabında yazdı.

O güne kadar Almanlar Türk işçileri görüyor ama sorunları görmezden geliyorlardı. Kitap farkındalığı artırdı ve bir dizi politik karar alınmasına neden oldu.

Göçmenler konusu günlük sohbetlerde, gazete haberlerinde, bazı politik analiz yazılarında önemli bir yer kaplar. Politik çıkarımlarda bulunurken göçmenleri mevzu bahis eden kişinin politik duruşuna göre ırkçılığa kadar giden farklı tonlarda ifadeleriyle karşılaşırız.

Somut bilimsel verilere ve saha araştırmalarına dayanan analizler yerine, çoğunlukla genel bilgilerle hareket edildiği görülür.

Türkiye’deki göçmenler konusu gündeme geldiğinde de Günter Walfraff’ın ‘En Alttakiler’ kitabı aklıma gelir. Keşke bir araştırmacı gazeteci göçmen işçi gibi aralarına girse ve onların yaşadıklarını yazsa diye düşünürüm.

Göçmenler Türkiye’nin önemli bir gerçeğidir.

Birçok sorunun çözümünde en önemli değişkenlerinden birisidir.

Ama bu göçmenler kimlerdir? Nerede barınırlar, nasıl geçinirler, eğitim ve sağlık gibi en temel ihtiyaçlarını nasıl karşılarlar? Daha çok hangi il ve bölgelerde yoğunlaşmışlardır? Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları ile iletişimleri nedir? Türkiye’deki demografiyi nasıl etkilemektedirler?

Bilimsel verilerle göçmenler

Bu soruları yanıtlamayı hedefleyen iki çok değerli rapor yayımlandı.

Türkiye’de bu kapsamda bir ilk diyebileceğimiz bu raporlardan ilki Türkiye Sosyal, Ekonomik ve Siyasal Araştırmalar Vakfı (TÜSES) ve Heinrich Böll Stiftung Derneği (HBS) desteği ile hazırlandı. “Hak temelli yerel politika bağlamında Beyoğlu’ndaki göçmenler: Nitel bir araştırma” isimli çalışma Hatice Kurtuluş, Deniz Yükseker, Esra Kaya Erdoğan tarafından 2021 yılında hazırlandı.

Diğeri ise daha güncel ve 17 ili kapsayan hem nicel hem de nitel araştırma teknikleriyle veri toplanan ve 23 Kasım 2023 tarihinde yayınlanan “Göçmen Mahallelerinde Yaşam: Türkiye’de 2010 Sonrası Göçler ve Göçmenlerin Toplumsal Katılımı” başlıklı rapordur. HBS tarafından desteklenen bu raporu Deniz Yükseker, Hatice Kurtuluş, Uğur Tekin, Esra Kaya Erdoğan hazırlamışlar.

Öncelikle Beyoğlu’ndaki göçmenlere ilişkin olan rapordan bilmediğim birçok bilgiyi öğrendiğimi itiraf etmeliyim.

Tarih boyunca Beyoğlu’nun göçmenleri

19. yüzyılda İstanbul dünya ticaretinin merkezlerinden birisi olunca Galata periferisinde Pera bölgesinde Avrupalı tüccarlar göçmen olarak yerleşirler. 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Kırım Savaşı (1853-1856) ve Osmanlı-Rus Savaşı’nın (1877-1878) savaş göçmenleri İstanbul’a gelirler. Diğer yandan, 1917 Bolşevik Devrimi’nden sonra Rusya’dan kaçan 150 bin Beyaz Rus, 1920’de işgal altındaki İstanbul’a göçmen olarak kabul edildi. İstanbul’un göçmenleri arasında İstanbul’a 500 yıl önce İspanya’dan göçmüş olan Sefarad Yahudileri de vardı.

1920’lerden sonra İstanbul’un dünya ticaretindeki statüsünün ortadan kalkmasıyla birlikte Avrupalı tüccar aileleri İstanbul’u terk eder ve bu durum Pera’da önemli bir nüfus kaybına neden olur.

Ayrıca, İstanbul Rumları 1924 Mübadele Anlaşması’ndan muaf olmalarına rağmen, dönemin İstanbul Belediyesi’nin resmi sınırları dışında kalan Boğaz ve Marmara Denizi’ne kıyısı olan köylerinde (Tarabya, Yeniköy, Büyükdere, Sarıyer, Maltepe, Kartal vd.) ikamet eden Rumlar mübadeleye tabi olarak kentten ayrıldılar. Bunlar arasında evleri belediye sınırları dışında olup işyerleri Pera’da olan çok sayıda Rum aile vardı. Dolayısıyla, 1914-1916 yılları arasında 1 milyon 600 bin olan İstanbul’un nüfusu, Cumhuriyet’in ilk resmi nüfus sayımının yapıldığı 1927 yılında 806 bin 863’tü. İstanbul nüfusunun yarısını kaybetmişti. Pera’da Avrupalı zengin tüccarlardan boşalan evler ve işyerleri el değiştirmiş ve Pera, çoğunluğu İstanbullu gayrimüslimlerden oluşan bir yerleşim yerine dönüşür.

Beyoğlu 1950’li yıllarda yeni bir göçmen grubunu barındırmaya başladı. Topraklarında geçinemeyerek “gurbete” giden yoksul Anadolu köylüleri “taşı toprağı altın” diyerek İstanbul’a gelmeye başladılar. 1960’lara kadar Beyoğlu’nun belli bölgeleri, Türkiye’nin farklı yerlerinden gelen bu kırsal göçmenlerin yuvası oldu.

Beyoğlu’nun aldığı bir sonraki göç dalgasının niteliği yine farklıydı. 1990’lı yıllarda Kürt illerindeki çatışmalı dönemde, köyleri boşaltılan Kürtler zorla göç ettirildiler. Bu nüfusun bir kısmı Beyoğlu’na yerleşti.

Beyoğlu’nun bugünkü demografisi ise 2000’lerden itibaren farklı nitelikte yeni göç dalgaları ile oluşmaya başlar. Beyoğlu nüfusunun yaklaşık beşte birini oluşturan bu dalga Nijerya başta olmak üzere Sahra-altı Afrika ülkelerinden gelenler ile başlar. Ardından daha yoğun bir göç hareketi olarak Suriye’den gelen mültecilerle büyür. 2021 yılına gelindiğinde ise bu yeni dalga, içine Kuzeybatı Afrikalıları, Güney Asyalıları, İranlıları, Filistinlileri, Afganları, Özbekleri ve Türkmenleri de katarak Beyoğlu’nun yeni yüzünü oluşturur.

Beyoğlu’nun göçmenleri araştırması

Araştırmacılar nitel araştırma yöntemi ile Ağustos-Kasım 2021 tarihleri arasında Beyoğlu’nun göçmenlerini incelemeye almışlar.

Beyoğlu’nda beş farklı göçmen grubuyla odak grubu toplantıları gerçekleştirilmiş. Göçmenlerle çalışan sivil toplum kuruluşları, inisiyatifler ve bireyler ile göçmenlerin yaşadıkları mahallelerin muhtarları ve bir Mahalle Evi’nin (İBB’ye bağlı kadın, çocuk, yaşlı ve gençlere yönelik çalışmalar için kurulan birim) çalışanlarıyla mülakatlar ve yuvarlak masa toplantıları düzenlenmiş. Ayrıca, göçmenlerin yoğun olduğu mahallelerde yürüme çalışması ve gözlem yapılmış.

Farklı göçmen gruplarıyla altı odak grup toplantısı (Suriyeli kadınlar, Suriyeli erkekler, Faslılar, Sahra-altı Afrikalılar, Güney Asyalılar ve İranlılar)
Göçmen nüfusun yoğun olduğu üç mahalle muhtarı ile derinlemesine mülakat (Bostan, Bülbül ve Çukur mahalleleri)
Göçmen nüfusun seyrek olduğu dört mahalle muhtarı ile yuvarlak masa toplantısı (Tomtom, Müeyyetzade, Ömer Avni, Kadı Mehmet mahalleleri)
Bir mahalle muhtarı ile yürüme çalışması (Bülbül Mahallesi)
Yedi STK temsilcisi ile derinlemesine mülakat
İki sağlık çalışanı ile derinlemesine mülakat
Üç Mahalle Evi görevlisi ile yuvarlak masa toplantısı (Örnektepe Mahallesi)
“İyilik Noktası” gönüllüleriyle deneyim paylaşımı görüşmeleri ve mahallelerde gözlem.

İstanbul’da ve Beyoğlu’nda yaşayan göçmenlerin sayıları konusunda raporda aşağıdaki bilgiler paylaşılmış. Bu bilgiler Uluslararası Göç Örgütü’nün (IOM) 2019 yılında İstanbul’da gerçekleştirdiği saha araştırması verileridir. Buna göre, 2019’da İstanbul’da 963 bini Suriyelilerden oluşan yaklaşık 1 milyon 663 bin göçmen yaşamaktaydı. Aynı yıl IOM’nin resmî kurumlardan derlediği verilere göre ise İstanbul’da 1 milyon 20 bin 358 göçmen yaşamaktaydı. 2019 yılı için kayıtlı İstanbul nüfusu yaklaşık 15 milyon 500 bin olarak alınacak olursa, İstanbul, kayıtlı nüfusunun yaklaşık yüzde 10’u kadar göçmen barındırmaktadır.

Beyoğlu için bu oran daha yüksektir. Beyoğlu kayıtlı nüfusunun yaklaşık yüzde 29’u kadar göçmen barındırmaktadır
Bu rakamlara göre, Beyoğlu’nda ikamet eden her beş kişiden birinin göçmen olduğu düşünülebilir. Diğer önemli bir nokta, IOM’nin saha çalışmasına göre Beyoğlu’nda yaşayan göçmenlerin yüzde 44,3’ü 2016 veya daha sonra ilçeye gelmiş iken, yüzde 55,7’si 2015 ve daha önce buraya yerleşmiş olmasıdır.
Uluslararası Göç Örgütü’ne göre Beyoğlu’ndaki göçmen nüfus sıralamasında en büyük gruplar, Suriyeliler (%58,3), Nijeryalılar (%7,3), Özbekler (%6,29), Afganlar (%5,9) ve “diğer”leridir (%22,4)
Ancak bu analizdeki “diğer” kategorisi içinde yer alan gruplar tanımlanmamıştır. %22’lik “diğer” kategorisinin içinde yer alan göçmenlerin en hareketli ve düzensiz gruplar olan (Nijeryalılar dışındaki) Sahra-altı Afrikalılar, Kuzeybatı Afrikalılar (Fas, Tunus), Güney Asyalılar (Bangladeş, Pakistan, Hindistan, Nepal) ve İranlılar olduğu düşünülebilir. Bu grupların 2021 yılında Suriyelilerin ardından Beyoğlu’nda ikamet eden en yoğun göçmen grupları olduğu muhtarlar ve alandaki STK’lar tarafından belirtilmekte ve sahada gözlemlenmiş. Bu kapsamda, Beyoğlu’nda araştırmaya dahil edilen göçmen grupları, Suriyeliler, Sahra-altı Afrikalılar, Faslılar, Güney Asyalılar ve İranlılar olarak belirlenmiştir.

Bu raporun dayandığı saha araştırmasının yapıldığı 2021 yılı Ağustos-Kasım ayları arasında, araştırma kapsamında Beyoğlu’nda temas edilen beş göçmen grubu aşağıdaki gibidir.

Suriyeliler

Beyoğlu’nun göçmen sakinleri içinde en kalabalık grup Suriyelilerdir. Suriyeliler arasında geçici sığınma statüsü kapsamında İstanbul’da kayıtlı olanlar diğer göçmen gruplarıyla kıyaslandığında en kolay yerleşenlerdir. Kayıtlı oldukları il İstanbul olmayan Suriyelilerin ikametinde de kamu otoritesinin diğer düzensiz göçmenlere göre esnek davrandığı hem göçmenler hem de sahada çalışan STK’ler tarafından ifade edilmektedir. Türkiye’deki Suriyeli göçmenler Arap, Kürt, Türkmen ve Dom gruplardan oluşmaktadır. Beyoğlu’nda Arap ve Kürt Suriyelilerin yoğunlaştığı, mahallelerin muhtarları ve STK temsilcileri tarafından ifade edilmektedir. Kürtçe konuşan ancak farklı bir etnik grup olan Domlar en yoksul grubu oluşturmaktadır.

Sahra-altı Afrikalılar

Beyoğlu’nda ikamet eden bir diğer grup Sahra-altı Afrika’nın farklı ülkelerinden turist vizesi, ticari vize, medikal vize ya da öğrenci vizesi ile Türkiye’ye giriş yapan, ikamet izni ile ya da düzensiz göçmen olarak Beyoğlu’nda yaşayan göçmenlerdir. Beyoğlu’nda kayda değer sayıları olan Sahra-altı Afrikalı gruplar 1990’ların ikinci yarısından itibaren Kurtuluş-Dolapdere-Tarlabaşı ekseninde varlıklarını sürdürmektedirler. Başlangıçta ağırlığını Nijeryalıların oluşturduğu bu düzensiz göç dalgası, zamanla içine Sahra-altı Afrika’nın diğer yoksul ülkelerinden gelen ve çoğu genç erkeklerden oluşan grupları da alarak Beyoğlu’nun belli mahallelerinde sosyal dokunun bir parçası olmuştur. Ağırlıkla Nijerya, Senegal, Gana, Sierra Leone, Uganda ve Kongo’dan gelen göçmenler, göçmenlik ağlarına bağlı olarak farklı mahallelerde yoğunlaşmaktadır. Sahra-altı Afrikalıların oluşturduğu güçlü göçmenlik ağları bir yandan doğrudan çalışmaya gelenler, diğer yandan da Avrupa Birliği (AB) sınırını geçmek üzere İstanbul’u bir geçiş ve bekleme noktası olarak görenler (yani transit göçmenler) için barınma olanağı yaratmaktadır.

Kuzeybatı Afrikalılar

Ağırlıkla Avrupa Birliği ülkelerine gitmek amacıyla Türkiye’ye turist vizesi ile giren, çoğunlukla düzensiz göçmen olarak Beyoğlu’nda bulunan, Fas, Tunus ve Cezayirlilerdir. Ağırlığını genç erkeklerin oluşturduğu bu göçmenlerin bir kısmı Avrupa’ya varmak isteyen transit göçmenlerdir. Bu yeni dalga içindeki göçmenler Beyoğlu’nda tutunmada zorlanmakta, sık sık kaçak yollardan Avrupa’ya çıkma denemeleri yapmaktadır.

Güney Asyalılar

Beyoğlu’nda giderek sayıları artan bir diğer göçmen grubunu ise özellikle çalışmak üzere İstanbul’a gelen ve yerleşmeye çalışan Pakistan, Hindistan, Bangladeş ve Nepalliler gibi Güney ve Güneydoğu Asyalılar oluşturmaktadır. Güney Asyalı göçmenler arasında çalışma izni olup otellerde ve restoranlarda servis elemanı olarak çalışanlar olduğu gibi, özellikle Pakistanlılar arasında kâğıt toplama işi yapanlar olduğu aktarılmaktadır. Güney Asyalı göçmenler arasında eski İngiliz sömürgelerinden gelenlerin çoğu İngilizce konuşmaktadırlar. Bu nitelikleri onların Beyoğlu’nda büyüyen turizm sektöründeki iş imkânlarını artırmaktadır.

İranlılar

Beyoğlu’nda ikamet eden İranlılar iki farklı grubu barındırmaktadır: bir yanda meslek sahibi, eğitimli göçmenler, diğer tarafta büyüyen turizm ve eğlence sektörünün tekinsiz işlerinde kayıtsız çalışan, genç erkek ve kadınlardan oluşan bir göçmen grubu. Beyoğlu’ndaki İranlı göçmenler birinci grupta azalırken, ikinci grupta artmaktadır. İranlılar temelde iki farklı nedenle Türkiye’ye göç etmektedir. Birinci grubu İran’da yaşadıkları siyasi rejimden kaynaklı sorunlar nedeniyle Türkiye’ye yerleş- mek ya da Türkiye üzerinden mülteci olarak Avrupa, ABD ve Kanada gibi ülkelere geçiş yapmak isteyenler, ikincisini ise ülkelerindeki ekonomik sorunlar nedeniyle Türkiye’ye çalışmaya gelen ve bir bölümü Beyoğlu’nda turizm ve eğlence sektöründe çalışan genç kadın ve erkekler oluşturmaktadır.

Beyoğlu’ndaki göçmenlerin emek pazarındaki yeri

Beyoğlu’nda göçmenlerin bir bölümünün seks ve uyuşturucu ticaretinde yer aldığı bilinmektedir. Uyuşturucu ticareti ve kullanımı, Tarlabaşı’nda öteden beri varlığı bilinen ve semt sakinleri tarafından şikâyet edilen bir konudur.

Göçmenlerle ilgili insan kaçakçılığı, gasp, dolandırıcılık gibi yasadışı işleri sayabiliriz. Bu işler arasında göçmenlerle en bağlantılı olanı insan kaçakçılığıdır. Türkiye’ye gelen transit göçmenleri AB ülkelerine geçirme vaadinde bulunan insan kaçakçıları Tarlabaşı’nı kullanmaktadır.

2000’li yıllarda Sahra-altı Afrikalı göçmenlerin önemli bir bölümü, Avrupa Birliği ülkelerine gitmeyi amaçlayan ve Türkiye’yi transit olarak kullanan kişilerdi. Ancak, kara veya deniz yoluyla Yunanistan’a geçmek güç olduğu için transit süresi uzamakta ve İstanbul çoğu için bir “bekleme odası”na dönüşmekteydi. Bu bekleme sürecinde hayatlarını idame ettirebilmeleri gerekiyordu. Sahra-altı Afrikalı göçmenlerin bazıları Şişhane’deki aydınlatma imalathanelerinde, Tarlabaşı’nda tekstil atölyelerinde düzensiz işlerde çalışmaktaydılar. En yaygın çalışma biçimi, göçmenlerce “çabuk çabuk” tabir edilen gündelik işlerdi. Mağazalar için koli taşımak, temizlik yapmak gibi işlere, patronların işlerini hızlı yapsınlar diye “çabuk çabuk” ifadesini kullanmaları nedeniyle bu işler “çabuk çabuk” olarak adlandırılmıştı. Ek olarak, bazı grupların sokak satıcılığı yaptığı görülüyordu.

Beyoğlu’nda farklı göçmen gruplarının yoğunlaştığı mahalleler

Günümüzde ise Beyoğlu’nda yaşayan Sahra-altı Afrikalıların bir kısmı hala transit göçmen iken, bir bölümü ise İstanbul’a çalışmak üzere gelmiş göçmenlerdir.

Bununla birlikte, burada yaptıkları işler geçmişteki işlerle benzerlik taşımaktadır. Aydınlatma imalatçıları, tekstil atölyeleri, oto yıkama veya tamiratı, iç dekorasyon firması, araştırmacıların görüştüğü Afrikalıların çalıştıklarını söyledikleri işyerleri arasındadır. Saat gibi ürünleri sokaklarda işportada satan Sahra-altı Afrikalılar da vardır. Özellikle Senegalliler ve Gambialıların işportacılık yaptığı odak grup toplantısında aktarılmıştır. “Çabuk çabuk” işlerin de devam ettiği, ayrıca, Afrikalı kadınların saç kaynağı yapmak üzere kuaförlerde çalıştıkları belirtilmiştir. Dolapdere’de ve Tarlabaşı’nda Afrikalıların tüketim ihtiyaçlarına yönelik mallar satan küçük dükkanlar veya lokantalar işleten Sahra-altı Afrikalılar olduğu hem saha çalışması sırasındaki gözlemler-de dikkati çekmiş hem de odak grubu toplantısında ve mülakatlarda aktarılmıştır.

Sonuçlar ve politika önerileri

Araştırma sonucu ortaya çıkan nitel verinin analiz edilmesiyle hazırlanan raporun belli başlı bulguları şu şekilde sıralanmış:

Sosyo-mekânsal yapısı Cumhuriyet öncesinde ve sonrasında göçlerle oluşan Beyoğlu ilçesi, son 20 yıldır artan çeşitlilikte göçmen gruplarına ev sahipliği yapmaktadır.
Sakinlerinin yaklaşık beşte biri göçmenlerden oluşan Beyoğlu, bu haliyle İstanbul ortalamasının üstünde (yaklaşık %9-10) bir göçmen nüfusa sahiptir.
Beyoğlu’ndaki en büyük göçmen grubunu geçici koruma statüsündeki Suriyeliler oluşturmakla birlikte, ilçede çok sayıda düzensiz ve kayıtsız göçmen nüfus mevcuttur. Ayrıca, kısa süreli ikamet izniyle Türkiye’de bulunan göçmenler de vardır. Bütün bu gruplar arasında en önemlileri; geçici koruma statüsü olmayan veya kaydı başka illerde olan Suriyeliler, Sahra-altı Afrikalılar, Kuzeybatı Afrikalılar, Güney Asyalılar, İranlılar ve Özbeklerdir. Saha araştırmasına Özbekler dışındaki gruplar dahil edilmiştir.
Beyoğlu’ndaki göçmen varlığının en önemli belirleyenleri ilçenin sosyo-mekânsal özellikleridir.
Beyoğlu’nun Tarlabaşı gibi bölgelerinde on yıllardır metruklaşmakta olan konut stoku, İstanbul’a yeni gelen düzensiz veya yoksul göçmenler için barınabilecekleri bir alan yaratmıştır. Ancak göçmenlerin oturduğu konutlar insani barınma koşullarını çoğu kez karşılamamaktadır.
Bazı göçmen grupları ilçeye yerleşirken, transit göçmenler ve daha iyi çalışma ve barınma fırsatları arayanlar için Beyoğlu bir “bekleme odası” işlevi görmektedir.
Beyoğlu’nda kamu kurumlarının bazı mahallelerdeki sosyo-mekânsal koşullara yönelik kayıtsızlığı da ilçede kayıtsız ve düzensiz göçmenlerin yerleşimini kolay- laştıran bir unsurdur.
Beyoğlu’nda yoğunlaşan yeme-içme ve konaklama sektörleri ile küçük imalat sektörünün varlığını sürdürmesi, göçmenlere kayıt dışı çalışma olanakları sunmaktadır.
İlçede turizmle birlikte öteden beri var olan seks ve uyuşturucu ticareti gibi sektörler de genç düzensiz göçmenlerin bir kısmını ilçeye çekmektedir.
Beyoğlu’ndaki göçmenlerin birçoğunun kayıtsız veya düzensiz olması, sağlık hizmetleri ve eğitim gibi temel haklara ve işgücü piyasalarına erişimlerini çok olumsuz etkilemektedir.
Kayıtsız ve düzensiz göçmenlerin çocuklarının örgün eğitime erişimi yoktur. Kayıtsız Suriyelilerin çocukları arasında çocuk işçiliği de yaygındır.
Göçmenlerin temel sağlık hizmetleri ve bulaşıcı hastalıklardan korunma ve tedavi hizmetlerine erişiminin çok yetersiz olması, halk sağlığı açısından da bir risk oluşturmaktadır.
Beyoğlu’nda göçmenlerin hizmet alabildiği kamu kurumları ve sivil toplum kuruluşları sınırlıdır. Sivil toplum kuruluşları genelde Suriyelilere yönelik faaliyetler yürütürken, diğer göçmen gruplarına destek için oluşturulan sivil inisiyatifler mevcuttur.
Suriyeliler dışındaki göçmen gruplarının kendi ülkelerinden gelenlerle yardımlaşmak için oluşturdukları enformel örgütlenmeler de mevcuttur; ancak bunlar, sağlık, eğitim ve barınma konusundaki temel ihtiyaçlarını karşılamaları için yeterli değildir.

Raporda politika önerileri de var: Göçmenlerin temel sağlık hizmetlerine erişimi, göçmen çocukların örgün eğitime erişimi, özellikle kadınların ve çocukların beledi hizmetlerden yararlanabilmesi için çok dilli hizmetler tasarlanması, yerel yönetimlerin kapsayıcı ve güvenli ortak kullanıma uygun kamu alanları oluşturması, yerel yönetimlerle sivil toplum kuruluşları arasında göçmenlere destek için işbirliği yapılması, yerel yönetimlerin göçmenlerin kültürel faaliyetlerine kamusal alanlarını açmaları.

***

“Hak temelli yerel politika bağlamında Beyoğlu’ndaki göçmenler: Nitel bir araştırma” raporun tamamına erişmek için tıklayınız.

“Göçmenler: Türkiye’nin ‘En Alttakiler’i mi?” dosyasına ulaşmak için tıklayınız.

Sendika.Org, yayın hayatına başladığından bu yana işçi sınıfı hareketinin, solun ve genel olarak toplumsal muhalefetin gündemine ilişkin, farklı politik perspektiflerden düşünsel katkılara açık bir tartışma platformu olagelmiştir. Sitemizde yayımlanan yazılar yayın kurulunun politik perspektifiyle uyumluluk göstermeyebilir. Amacımız, mücadelenin gereksinim duyduğu bilimsel ve politik bilginin üretimini zenginleştirecek tüm katkılara, yayın ilkelerimiz çerçevesinde, olabildiğince yer verebilmektir.

Sendika.Org'u destekle

Okurlarından başka destekçisi yoktur

‌
‌
‌
‌
‌
‌
‌
‌
‌