Emekten ve halkların kardeşliğinden yana olan herkesi mutlu eden Trabzonspor’un şampiyonluğu, kurulu futbol düzeni için tehdit oluşturunca şeytanlaştırma yoluyla başlayan ağır saldırı giderek tüm Doğu Karadenizlilere dönük etnik bir linç ve nefret kampanyasına dönüşüyor
“Böyle bir sevmek görülmemiştir”
Attila İlhan
1984 yılında Fenerbahçe maçının son dakikasında Dobi Hasan’ın kafayla rakip kaleye bıraktığı golden sonra kazanılan şampiyonluğu gören kaç kişi kaldık. O günden sonra kaç kere kupaya yaklaştık, kaç kere kupa bizden uzaklaştı. 96 yılında direkten döndük, 2005’te çok yaklaştık, olmadı. 2011’de hem emeğimiz hem sevincimiz çalındı. 2020’de hükümet operasyonuyla önümüz kesildi. Sisyphos’un çilesi bizim çektiğimizin yanında neydi ki? Yine kavuşacağımız günleri bekledik. İğneyle kuyu kazananların sabrıyla bekledik, uzaklardan mektup bekleyenlerin umuduyla bekledik, gurbete gitmiş sevdiklerimizin dönüşünü bekler gibi bekledik, kar altında kalan çiçeğin yine açacağı günleri beklediği gibi bekledik.
Gülün bülbülden, Leyla’nın Mecnun’dan, yolun yolcudan yüz çevireceği kadar uzun süren yıllar boyunca Karadeniz dağlarında açan bordo çiçekler mavi suları çağırmaktan vazgeçmedi. Sezonun 9. haftasında bir daha inmemek üzere liderlik koltuğuna oturduğumuzda o umut yine sol mememizin altını hafif hafif yokladı ama “O sene, bu sene mi?” sorusunu içimizde tuttuk. Galibiyet serisine sakatlık serisi eşlik ediyordu. Geç oturan defansta farklı varyasyonların denenmeye devam ettiği haftalar boyunca yaşanabilecek iş kazaları kalecimiz Uğurcan tarafından önlendi. Geminin kaptanı Uğurcan her maçta kalesinde devleşerek Mayıs sonunda varılacak limana Şubat ayı ortalarında yanaşmaya başladı. Ama geminin kamarasında, güvertesinde, kazan dairesinde çalışan mürettebat görevinin hakkını vermeseydi suları yara yara gitmek bu kadar kolay olmazdı. Kimdi bunlar?
Sen büyük taraftar! Galatasaray’la ilk maçımızda eski hastalığın nüksetti, topu kaptırdığı için Abdülkadir’i ıslıklayıp, ağlattın. Bereket ki çabuk olgunlaştın, Sivas maçında topu elinden kaçırıp gol yiyen Uğurcan’ın moralini bozmadın. 16. hafta Antalya’ya yenilen takımını şehre döndüğünde şampiyon gibi karşıladığında zafere inandığın belliydi. Fenerbahçe formalı kadınlara tribünde yer açarak büyük bir tezgâhı bozdun. Urfa’dan, İzmit’ten aktın geldin, yetmedi yurtdışından uçarak tribündeki yerini aldın. Heyecana dayanamayıp tribünde öldüğün de oldu, ambulansla hastaneye zor yetiştirildiğin de. Patlamaya hazır bomba gibiydin, şampiyonluk maçında sahaya erken girdin, dünyanın izlediği muhteşem kutlamaları yapmak en çok sana yakışırdı. Bunu da başardın.
Sen Abdullah Hoca! Sadece Abdülkadir’i değil, 37. dakikada oyundan alındığında küsüp dibe vuran Hüseyin Türkmen’i de ayağa kaldırmasını bildin. Ters giden maçları sihirli dokunuşlarınla çeviren kenar yönetiminin yanı sıra sezon başında beklenti yaratmayıp, puan kayıpları başladığında şampiyonluğu dillendirerek moral bozukluğunun önüne geçen stres yönetimi becerisini de göstererek zor bir yükün altından kalktın. Dışarıdan gelmene rağmen eski teknik direktörümüz Ahmet Suat Özyazıcı gibi kasket takarak şehirle bütünleşmeyi bildin. Yalnızca sahadaki oyunu değil, insanı da iyi okudun. Belki geçmişte sana çok haksızlık ettik. Selçuk İnan’ı milli takımdan kestiğinden komplo teorileri yazdık. AKP’nin proje takımı Başakşehir’i çalıştırırken bile bir kez olsun iktidar lehine demeç vermemiş olduğunu geç fark ettik. Trabzonspor’un başındayken akıl ve emeğe yaptığın vurguyla seni anlamaya başladık. Affet.
Sağ bekten, orta sahaya kadar her mevkide joker gibi oynayan Dorukhan, üç kişinin arasından ayağında topla birlikte çıkan Nwakaeme, havada asılı kalan Cornelius, 19 yaşında şampiyonluğu tadan Ahmetcan, hiçbir takımın kaldıramayacağı kadar sakatlık yaşayan kadronun eksikliğini kapatan yedek kulübesi güzel bir rüyanın sonunda değil başında olduğumuzu haber veriyor. Avrupa’ya transfer olacak genç yetenekler de bu rüyaya dahil.
Sana armatör mü desek kulüp yönetimi? Mali ve idari açıdan geçmişin olumsuzluklarını aştın. Silaha düşkün Karadenizlilerin şampiyonluk kutlamalarını kimsenin burnu kanamadan yapılmasını sağladığında sen de bizim gibi görevini tamamladığını sandın belki de. Ama seni daha zor bir sınav daha bekliyordu: Kendi başarısızlığını örtmek için pankart, bayrak, kitap, kravat gibi bahanelerle taraftarlar arasında çatışma çıkartarak, camianın kendisine duyduğu tepkiyi Trabzonlulara yönelterek sıyrılmaya çalışan bir kulüp başkanının oyununa gelmeyip, farkını ortaya koyarak çok önemli bir iş yaptın. Boyunu aşan sorunlar karşısında kenara çekildiğin de oldu. Şampiyonluk törenine Yunanistan’dan kemençe virtüözü Matthaios’u davet ederek yörenin kültürüyle ve tarihiyle uyumlu bir adım atmakla kalmadın, sınırların ötesine kardeşlik elini de uzattın. Ne yazık ki Ümit Özdağ’ın başlattığı ırkçı provokasyon bu güzel girişimi baltaladı. Neyse ki; aşağılık saldırılara tepki gösteren Apolas Lermi’nin sahneden çekilmesi, Trabzon halkının Yunan futbolcularımız Bakasetas ile Siopis’e gösterdiği sevgi, yeşil sahalarda ırkçılığın atağının kesilebileceğini gösterdi.
Ve sen, şehri tribüne çeviren Trabzon halkı! Yeri geldi aynı anda nefes alıp veren, nabzı aynı anda atan koskoca bir organizma, binlerce eli ayağı olan bir dev oldun, yeri geldi son dakika golüne ağlayan bir çocuk. Antalya maçından sonra kutlamalarda karşına çıkarılan Bakan’a gösterdiğin tepkiyle emeğini çaldırmadığın gibi, tertemiz şampiyonluğuna çamur atanları kendi utançlarıyla baş başa bıraktın.
Böyle bir hazımsızlık görülmemiştir
Emekten ve halkların kardeşliğinden yana olan herkesi mutlu eden Trabzonspor’un şampiyonluğu, kurulu futbol düzeni için tehdit oluşturunca şeytanlaştırma yoluyla başlayan ağır saldırı giderek tüm Doğu Karadenizlilere dönük etnik bir linç ve nefret kampanyasına dönüşüyor. Kendisinin sahip olduğu ekonomik ve siyasi güçten yoksun bir Anadolu kulübünün başarısı karşısında hazımsızlığa kapılan “şımarık zengin çocuğu” taraftarlar arasında yeterince kamplaşma yaratamayınca toplumun temelini dinamitlemeye kalkışıyor. Kendi başarısızlığını örtebilmek için bir kulübü terörist ilan edenlerin, bir şehri şeytanlaştıranların giriştiği bu tehlikeli oyunu durduralım. Sahaya çıkan şampiyonu alkışlayan Hatayspor ile Altay’ın centilmence davranışı hepimize örnek olsun.
Sendika.Org, yayın hayatına başladığından bu yana işçi sınıfı hareketinin, solun ve genel olarak toplumsal muhalefetin gündemine ilişkin, farklı politik perspektiflerden düşünsel katkılara açık bir tartışma platformu olagelmiştir. Sitemizde yayımlanan yazılar yayın kurulunun politik perspektifiyle uyumluluk göstermeyebilir. Amacımız, mücadelenin gereksinim duyduğu bilimsel ve politik bilginin üretimini zenginleştirecek tüm katkılara, yayın ilkelerimiz çerçevesinde, olabildiğince yer verebilmektir.