İran’da ağabeyinden gördüğü şiddetten kaçarak Türkiye’ye gelen Derya’nın üçüncü bir ülkeye geçiş için Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği önündeki bekleyişi birinci ayını doldurdu
İran’da ağabeyinden gördüğü şiddetten kaçarak Türkiye’ye gelen Derya’nın üçüncü bir ülkeye geçiş için Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği önündeki bekleyişi birinci ayını doldurdu. Sendika.Org’a konuşan Derya, kendisi gibi durumda olan çok fazla kadın olduğunu belirterek “Beni yalnız bırakmayın” çağrısını yineledi
Sendika.Org, İran’da ağabeyinin gördüğü şiddetten kaçarak Türkiye’ye gelen ve üçüncü bir ülkeye geçiş için Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği (UNHCR) önündeki nöbetinde bir ayı geride bırakan Derya’yla görüştü. Derya, daha önce de yine UNHCR önünde bir ay kadar nöbet tutmuş, bu burada tuttuğu ikinci nöbet.
Derya, iki sene iki aydır Türkiye’de olduğunu, üçüncü ülkeye geçiş için başvuru yapalı bir seneden fazla olduğunu belirtti. Başvurusu ise ancak geçtiğimiz günlerde yani 7 Kasım’da üçüncü bir ülkeye iletildiğini belirten Derya, “Ne zaman cevap gelecek belli değil. Dosyamı üçüncü ülkeye verdiler ama ‘Bizim elimizden bu kadar geliyor’ diyorlar” dedi.
Nöbet sırasında yaşadıklarını sorduğumuz Derya “Zor, çok çok zor” diye sözlerine başlıyor ve geçtiğimiz günlerde bayıldığını aktarıyor:
Dün de bayıldım. Şekerim düştüm bir de soğuktan ve stresten hastalandım. Sürekli buradayım, stresim var, hava soğuk ama bunlara dayanıyorum çünkü benim için daha zor şeyler var. İran’dan gelen var mı yok mu? Dosyanın verildiği ülke ne zaman yanıt verecek? Bunları bekliyorum.
Bayıldığı esnada nöbet tuttuğu yerin hemen yanında bulunan binadaki birinin yardım ettiğini aktaran Derya, “Polisler ‘Ambulans çağıralım’ dedi, ‘Yok’ dedim. Ambulansa bineceğim, hastaneye gideceğim, bir serum takacaklar, tekrar buraya geleceğim. Burada kaldım. Daha erken uyudum. Aynı yani. Daha önce de kaç kere bayıldım. Stresten, soğuktan” diye yanıt verdi.
Son olarak Türkiye’deki ve dünyadaki kadınlara seslenen Derya şunları söyledi:
Benim gibi çok fazla kadın var. Zor yaşıyorum, zor durumdayım ama benim durumumu herkes biliyor. Kadınlardan rica ediyorum, beni yalnız bırakmayın. Bana yardım edin. Belki ben burada ölürüm ama bir kişi feda olur ama başkalarının hayatları kurtulur. Ben mecbur kaldığım için buraya geldim soğukta kalıyorum. Herkes buna dayanamıyor. Ama dayanıyorum çünkü daha zor şeyler de var. Yine de bir mucize bekliyorum.
Sendika.Org/ Ankara