2 yıl önce yitirdiğimiz Karadenizli sanatçı Kazım Koyuncu bugün ülkenin farklı şehirlerinde ve Hopa’da bulunan mezarı başında anılıyor. Sevenleri, dostları ve ailesi gerçekleştirilen anma etkinliklerine katılarak, 33 yaşında hayata veda eden genç müzisyenin mirasını ve değerlerini gelecek kuşaklara aktarıyor.

“Bu arada; hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, eski günlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe, kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, Donkişotlar ‘a, ateş hırsızlarına, Ernesto “Che Guevara’ya, yollara-yolculuklara, sevgililere, sevişmelere, sadece düşleyebildiğimiz olamamazlıklara, üşürken ısınmalara, her şeyden sıcak annelere, babalara ve tadını bütün bunlardan alan şarkılara kendi sıcaklığımızı gönderiyoruz.

Kötü şeyler gördük. Savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük. Kendi dilini, kendi kültürünü, kendisini kaybeden insanlar, topluluklar gördük. Yanan köyler, kentler, ormanlar, hayvanlar gördük. Yoksul insanlar, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda ölüme koşan tinerci çocuklar gördük. Biz de öldük. Ama her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik. Teşekkürler dünya.”.

Yaşamak Kazım için bütün kötülüklere rağmen “teşekkürler dünya” deyebildiği
bir usta cüreti, cesareti idi.

Yaşamak onun için bilinmezliklerin ortasına kurulmuş bir üretim atölyesiydi.

Bazen denizden kopup gelen bir fırtına(zifona), asi ve baş eğmez, bazen de dingin ve duygusal dalgalarla geldi yanımıza.

Bir dalga sertliğinde kulaklarımızda yankılansa da ölüm haberin, sonsuzluğun kıyısında yine de seninle şarkı söyleyeceğiz.

Karadeniz’in hırçın çocuğunu sevgiyle anıyoruz…

Sendika.Org