Temel haklar arasında yer alan örgütlenme ve toplu pazarlık hakkı Anayasa ile güvence altına alınmıştır.

Anayasa’nın 51. Maddesinde; “Çalışanlar ve işverenler, üyelerinin çalışma ilişkilerinde, ekonomik ve sosyal hak ve menfaatlerini korumak ve geliştirmek için önceden izin almaksızın sendikalar ve üst kuruluşlar kurma, bunlara serbestçe üye olma ve üyelikten serbestçe çekilme haklarına sahiptir. Hiç kimse bir sendikaya üye olmaya ya da üyelikten ayrılmaya zorlanamaz.”

Anayasa’nın 53. maddesinde, “İşçiler ve işverenler, karşılıklı olarak ekonomik ve sosyal durumlarını ve çalışma şartlarını düzenlemek amacıyla toplu iş sözleşmesi yapma hakkına sahiptirler” ifadeleri yer almaktadır.

Türkiye uluslararası sözleşmeleri imzalayarak, işçilerin örgütlenme ve toplu pazarlık hakkının özgürce kullanımını kabul etmiştir. 1993 yılında ILO’nun sendika özgürlüğüne ve örgütlenme hakkının korunmasına ilişkin olan 87 sayılı sözleşmesi, 1951 yılında örgütlenme ve kolektif müzakere hakkı prensiplerin uygulanmasına ilişkin 98 sayılı sözleşmeleri imzalamıştır.

Ayrıca, Anayasa’nın 90. maddesinde yapılan değişiklikle; gerek yasama organının gerek yargı organlarının, temel hak ve özgürlüklerle ilgili konularda, yasalarla uluslararası antlaşmaların aynı konuda farklı hüküm içermesi durumunda, uluslararası antlaşma hükümlerinin esas alınması gerektiği düzenlenmiştir.

Ülkemizde, Anayasa ile güvence altına alınan sendika özgürlüğü, örgütlenme hakkı ve toplu iş sözleşmesi hakkının kullanımı 2821 ve 2822 sayılı yasalarla düzenlenmiştir. Sorun tam da bu iki yasanın düzenlenmesindedir. Bu yasaların, ILO 87 ve 98 sayılı sözleşmelerine aykırılığı defalarca ILO kararlarına da geçmiştir. Örgütlenme özgürlüğü üzerindeki sınırlamalar, çifte baraj sistemi, yetki sürecinin uzunluğu ve grev özgürlüğünün bulunmayışı bu kararlardan sadece birkaç tanesidir.

Konfederasyonumuz DİSK ve Sendikamız Birleşik Metal-İş söz konusu uyumsuzluğu defalarca vurgulamıştır. Fakat gösterilen çabalar, ilgili düzenlemelerin gerçekleştirilmesine yetememiştir. Siyasal iktidarlar bu sesleri duymak istememişlerdir. Şimdi yasama organının gündeminde bu yasalarla ilgili yeni bir tasarı bulunmaktadır. Ancak bu taslak da, 12 Eylül düzenlemelerini özü itibariyle korumaktadır.

Bugünkü koşullarda Türkiye’de işçilerin haklarını özgürce kullanabildiklerini ifade etmek mümkün değildir. Yasal eksiklerle ve buna bağlı uygulamadan kaynaklanan gecikmelerle birlikte işverenlerin sendikal örgütlülüğe yönelik tahammülsüz tutumları da hakların kullanılmasını engellemektedir. Bu durumda en büyük bedeli ise işçiler ödemektedir.

Sendikamız ILO toplantısı öncesi, 24 Mayıs 2006 tarihinde İstanbul/Dedeman Oteli’nde ülkemizdeki sendikal hak ihlallerinin muhataplarıyla tartışılacağı bir atölye çalışması düzenlemektedir.
Toplantıya Sendikamızda örgütlendikleri için farklı tarihlerde ve farklı işyerlerinden işten atılan işçiler, Uluslararası Metal İşçileri Federasyonu (IMF), Avrupa Metal İşçileri Federasyonu (EMF), Fransa CGT, İtalya FİOM, Belçika CCMB, Almanya IG Metal, AB Komisyonu Ankara Büyükelçiliği, ILO Ankara, Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı, DİSK, MESS, Akademisyenler ve basın temsilcileri katılacaktır.

Davetlisiniz…