Dünya Bankası raporunda yer alan bu sözde reform önerileri, 9 Aralık 1999’da IMF’ye verilen niyet mektubu ve 10 Mart 2000’de Dünya Bankası’na verilen kalkınma politikası mektuplarında aynen yer aldı. Böylelikle Türkiye’de tarım ve hayvancılığı çökerterek, ülkeyi küresel gıda şirketlerinin pazarı haline getirmek için IMF ve Dünya Bankası’nca dayatılan program adım adım uygulamaya konuldu.

Türkiye tarımına yönelen bu saldırı, bir rastlantı değil, küreselleşme olarak adlandırılan ve esas olarak dünya çapında emeğin karşı karşıya bulunduğu bir saldırının parçasıdır. Emeğin en yoğun olduğu sektör de tarım olduğu için, tüm diğer toplumsal katmanlar gibi, tarımdaki emek de benzer bir saldırıyla karşı karşıyadır.

Bilindiği gibi Türkiye tarımı, birçok azgelişmiş ülke tarımından farklı özelliklere sahiptir. Emekçilerin büyük ölçüde üretim araçlarına sahip olduğu bir yapı taşır, yani küçük ve orta üreticiliğin hâkim olduğu bir yapıdır. Tarıma yönelik saldırı, başka ülkelerde tarımsal sermayeye yönelik bir saldırı gibi de görülebilir. Örneğin Arjantin, çok büyük çiftliklere dayalı, kapitalist tarımın egemen olduğu bir ülkedir ve Türkiye’de tarıma yönelik saldırılar, bu ülkede söz konusu değildir. Oysa Meksika Türkiye’ye benzer bir tarımsal yapıya sahiptir. Bu nedenle, günümüzde Türkiye’de uygulanan DGD ve benzeri bir yığın politika, Türkiye’den önce bir laboratuar gibi Meksika’ya da uygulanmıştır.

2000 yılında Dünya Bankası’nın yayımladığı bir raporda “Türkiye’de tarım desteklemesi aşırıdır, milli gelirin yüzde 8’ine ulaşmaktadır; OECD ülkelerinde ise bu oran yüzde 2’yi geçmemektedir” deniyordu. Dünya Bankası/IMF’nin “tarımsal desteklemeye son” çağrısına teslim olunduktan sonra, yani 2001-2004’te, bütçeden tarıma ayrıldığı belirtilen tüm ödemeler, milli gelirin yüzde 1’inin altında kalmaktadır. Doğrudan gelir desteği bu ödemelerin 2001’de yüzde 8’ini, 2002’de yüzde 67’sini, 2004’te ise yaklaşık yüzde 70’ini oluşturmaktadır.

Avrupa, Amerika ve Japonya, kendi aralarında ve Dünya Ticaret Örgütü (DTÖ) içinde çekişerek tarımlarını desteklemeyi sürdürmekte; son yıllarda IMF ve Dünya Bankası’nın reçetelerini kabul eden Türkiye’de ise çiftçi, dünya piyasalarındaki eşitsiz ve istikrarsız koşullara adım adım teslim edilmektedir.

Dünyada her yıl tarıma 300 milyar dolar dolayında destek veriliyor. Bunun 284 yüzde 95’i gelişmiş zengin ülkeler olarak tanımlanan G7 ülkelerinin üreticilerine gidiyor. AB’nin doğrudan üreticisine verdiği destek kişi başına yıllık 2.500, ABD’nin ise 4.500 dolar. Türkiye’nin çiftçisine verdiği destek ise yalnızca kişi başına yıllık 40 dolar.

ABD, AB gibi merkezlerin, Türkiye tarımını denetim altında tutmak ve kendi çıkarları doğrultusunda biçimlendirmek amacıyla IMF ve Dünya Bankası gibi örgütleri aracılığıyla dayattıkları Tarım Reformu Projesi (ARIP), 2000 yılından beri uygulanıyor. Geçen beş yılda varılan nokta tam anlamıyla “tarımın devle
t eliyle çökertilmesi” olmuştur. Bu uygulamaları şöyle özetlenebiliriz: