2004 ABD Başkanlık seçimleri iki uzun emperyal savaş (Irak ve Afganistan) ile ABD müttefikleri (İsrail) ve işbirlikçileri (Brezilya) tarafından sürdürülen iki sömürgeci işgalin (Filistin ve Haiti) sürdüğü bir dönemde gerçekleşiyor. ABD içinde savaşa ve artan sağlık, eğitim, barınma ve ilaç masraflarına yönelik büyüyen bir muhalefet mevcut.

Seçmenlerin büyük bir çoğunluğu (ABD’nin uğradığı kayıplar ve ekonomik maliyetler nedeniyle) Bush’un her iki emperyal savaş konusundaki politikalarına, yalanlarına, hile ve beceriksizliklerine muhalif. Yine de Demokratik Parti adayı John Kerry, sandıklarda önderliği elde etmeyi başaramıyor.

Bush’a karşı düşmanlık büyürken, Kerry’ye yönelik büyük bir sempati yok. Aslında 90 günden daha kısa bir sürede yapılacak olan seçimlere yönelik büyük bir kitlesel duyarsızlık var. Uzmanlar potansiyel seçmenlerin en azından yüzde 50’sinin oy vermeye tenezzül etmeyeceklerini ve oy-vermeyenlerin çoğunluğunun da kent yoksulları ile kırdaki Siyahlarla İspanyollar kadar, her iki adayın da kendi çıkarları adına konuştuğuna inanmayan beyaz işçilerden oluşacağını tahmin ediyorlar.

Hem Bush hem de Kerry Irak ve Afganistan işgallerini destekliyorlar. Demokrat Kerry Irak ve Afganistan’daki ABD askerlerinin sayısını 40 bin daha artırma ve askeri bütçeyi Bush’un harcamakta olduğu 400 milyar dolarlık bütçenin ötesine genişletme sözü veriyor. Kerry “İsrail’e ve Şaron’a koşulsuz destek” vaat ediyor ve İsrail’in duvarına karşı 6’ya 150 oy kullanan Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’na saldırıyor. Kerry Latin Amerika’ya daha fazla askeri müdahaleyi destekliyor. Bush’u Arjantin’deki müflis De la Rua rejimine ve Bolivya’daki çürümüş Sanchez de Losada’ya güçlü bir destek vermemiş olmakla eleştiriyor. Bir başka deyişle, Kerry donanmayı halk isyanlarını kanla bastırmak üzere Buneos Aires ve La Paz’a gönderebilir! Kerry Miami’deki Kübalı Amerikan aşırılarını ve Venezuela’daki Chavez-karşıtı darbeci liderleri destekliyor.

Özetle Kerry mevcut sağcı aşırılıkçı Başkan Bush’umuzdan bile daha militarist ve müdahaleci. Seçim Günü birçok insanın evde oturması şaşırtıcı mı?

Her iki aday arasındaki temel fark Kerry’nin “müttefeklere” “danışma”yı ve ABD emperyal egemenliğini güvence altına almak üzere “çok-taraflı” müdahaleyi önermesi. Kerry Bush’un Haiti’ye müdahalesini izlemeyi öneriyor. Emperyal koordinasyonu güvence altına almak üzere, Kanada ve Fransa’ya danışarak. Haitili para-militer teröristleri silahlandırıp finanse et. Seçilmiş Başkanı kaçırmak ve düşürmek üzere ABD donanmasını gönder. Kofi Annan (BM Genel Sekreteri) ve OAS’çı Cesar Gavira gibi kuklaların desteğini al. Sonra ABD kuklası rejimi korumaya yönelik asker sağlamak üzere (Brezilya, Şili vs.) gibi işbirlikçi Latin Amerikan rejimlerini göreve çağır; böylece “çok-taraflı” eylem görüntüsü sağla. Bir başka deyişle Kerry ALCA’yı dayatmak, militarizasyonu genişletmek ve bağımsız demokratik ve ulusalcı rejimleri devirmek üzere Latin Amerikalı işbirlikçi rejimlerle daha yakın biçimde çalışacak (“çok-taraflılık”). Kerry, tıpkı Bush gibi Latin Amerika’daki ABD denetimini güvence altına alacak bir destek için Şili’de Lagos’a, Brezilya’da Lula’ya, Peru’da Toledo’ya, Ekvador’da Guttierrez’e, Meksika’da Fox’a ve Kolombiya’da Uribe’ye bakıyor. Kerry’nin, tekstil, portakal suyu, çelik ve bunun gibi sektörlerdeki bazı ABD üreticilerini korurken, Latin Amerika’daki yeni-liberal politikaları derinleştireceğini bekleyebiliriz. Kerry, Kolombiya Planı’na yönelik askeri harcamaları artıracak ve Latin Amerika’nın Küba ve Venezuela ile olan ilişkilerini daraltmak için bastıracak.

Ne yazık ki, ünlü film yapımcısı Michael Moore gibi bir çok ABD’li “ilerici”, Bush-tarzı emperyalizme yönelik meşru düşmanlıkları tarafından öylesine körleşmiş durumda ki, “Bush dışında herhangi biri” sloganını benimsiyor; böylece emperyal savaş politikalarını yaygınlaştırma ve derinleştirme vaatlerine rağmen Kerry’ye destek veriyorlar. Bush ve Kerry karşısındaki ilerici alternatif bağımsız Reform Partisi adayları Ralph Nader ve Peter Camejo’dur. Onlar tüm emperyalist savaşlara ve Afganistan’dan Irak’a Filistin’den Haiti’ye kadarki tüm sömürgeci işgallere sistematik ilkeli bir muhalefet sergilediler. Ulusal evrensel bir sağlık programı ile asgari ücretin iki katına çıkartılmasını öneriyor ve ALCA ile Kolombiya Planı’na karşı çıkıyorlar. Ne yazık ki kitle medyası onları kamusal manzaradan dışlıyor. Demokratlar bu ikilinin milyoner Kerry’nin yeni-liberal militarist politikalarından tatmin olmamış olan ilerici işçileri kendilerine doğru çekmesinden korkarak Nader/Camejo’nun sandıkta görünmesini engellemek üzere her türlü yasadışı ve yasal manevraya başvuruyor.

Demokrat Parti içinde yuvalanmış olan siyah siyasi önderlerin çoğunluğunun hiçbir kitle tabanı yok; Afrikan-Amerikalıların yüzde 60’dan fazlası oy kullanmayacaklar. AFL-CİO sendikal konfederasyonu özel sektör işgücünün sadece yüzde 9’unu temsil eden milyoner bürokratlar tarafından yönetiliyor; ve bunlar da Kerry için 30 milyon dolardan daha fazla harcayıp karşılığında üyeleri açısından avuçlarını yalayacaklar.

Demokrat Parti saflarında hizaya girmemiş olan militanlar ve örgütçüler için tek yol yeni bir kitlesel üçüncü taraf yaratmak için seferber olarak protestolar ve sınıf eylemleri örgütlemek
Başkanlık seçimlerinin sonucu Latin Amerika için barış ve adalet umudu yaratmayacak. Sadece anti-emperyalist bir toplumsal-politik hareket bu görevleri yerine getirebilir.

(rebelion.org’den sendika.org tarafından çevrilmiştir)