Bunun anlamı ve bundan çıkarılan sonuçlar üstüne önümüzdeki günler ve aylarda tartışılacaktır. Ama, İstanbul’daki iki ayrı 1 Mayıs kutlamasına sıcağı sıcağına değinmekte yarar olacaktır.
Her şeyden önce görülmüştür ki, Çağlayan’da değil de başka bir alanda da kutlansa, daha keskin ya da daha mülayim sloganlar atılsa da çok bir şey deşmemektedir. Nitekim; “solcuların birliği” şiarları üstünden toplanan Saraçhane kutlaması, 1 Mayıs’a “kuş kondurmamış”tır. Tersine, bu kutlamacılar işçilerin kitlesinden kendilerini ayırıp “ayrı bir kutlama” yaparak, 1 Mayıs’ın anlamı ve ruhuna da aykırı bir pozisyona düşmüşlerdir.
Demek ki sorun ne Çağlayan’dadır ne de Türk-iş’in “yeterince solcu olmaması”ndadır. Sorun; işçilerin ana kitlesinin en acil talepleriyle 1 Mayıs’ın temsil ettiği idealleri birleştirmede gösterilen başarısızlıktadır. 1 Mayıs’ı anlamına uygun bir kutlama da ancak bu alanda atılan adımların az çok başarılı olmasıyla mümkündür. Aksi halde 1 Mayıslar, birer “tören” olmaktan kurtulamaz.

Eğer 2005 1 Mayıs’ı, 1 Mayıs’ın hangi alanlarda kutlanılacağı değil; ama tüm fabrikaların, iş ve hizmet kurumlarının 1 Mayıs alanı yapılacağı bir perspektifle ele alınırsa 1 Mayıs’taki bölünmeden bir ders çıkarılmış olacaktır. Bunun ilk adımı da NATO ve BOP karşıtı mücadelede birlik içinde olmak ve mücadelenin ihtiyacına uygun bir mücadele hattında birleşmekten geçer.

Aksi halde 2004 1 Mayıs’ı işçi taleplerinin, işçilerin emekçilerin birlik ve ortak mücadele ihtiyacının sol gevezeliğe feda edildiği bir 1 Mayıs olarak tarihe geçer. Bu sorumluluğu hafiletmenin tek yolu “melanetten” doğru sonuçlar çıkarmak; gerekli tutumu almaktır.

2 Mayıs 2004